Niedzielna panika

Fajna spokojna niedziela...

Godzina mniej więcej 16:00.

Gdzie jest Duszek ???

Obeszliśmy dom, kiciamy, kici kici.

Mąż przejrzał dokładnie jego pokój, kuchnię, gdzie najwięcej bywa... 

Nie ma...

Wpadłam w panikę:

- Na pewno wyszedł i nie wróci, ktoś wychodził i wypuścił kota...

Wychodzę na podwórko i wołam kota, obeszłam cały kwartał domów i wołam, i puszką z karmą grzechoczę zapraszając do jedzenia...

Mijają 4 godziny...

Nie ma...

Nerwowo się robi jak wszyscy diabli, bo każde myśli, że już zginął na amen, ale nie chce wprowadzać ciężkiej atmosfery..

Ciemno się już robi...

Idę po latarkę do pokoju Duszka, pójdziemy jeszcze raz na ulicę szukać... 

Duszek 

Ot taki zwykły dachowiec, ale bardzo przez nas kochany...

Bardzo rozmowny i świetnie się z nim dyskutuje na różne tematy.

Wchodzę do pokoju i nagle słyszę miau, miau zgłodniałego kota...

:-)))))))))))))

Po 4 godzinach biedny się znudził sam siedzieć...

Omatkotyjedyna, ile radości !!!

Zdziwienie, 

bo przecież Mąż przeszukał pokój, ale po dokładnych wyjaśnieniach wyszło, że nie zajrzał pod rogówkę, która ma wyścieloną wolną przestrzeń pod spodem dla kotów.

Jak mi ulżyło, to nie macie pojęcia...

Wygłaskałam, wyściskałam Duszka, on mi namruczał dużo do ucha...

Najadał się i poszedł spokojnie spać...

Chyba serce, by mi pękło, gdyby coś mu się stało...

Na szczęście wszystko dobrze się skończyło...

W naszym domu bywa czasami taka akcja, że szukamy najczęściej drugiego kota, czyli Juliusza Cesara, bo ten to ma talent do znikania, ale Duszek pierwszy raz nam taki numer wykręcił :-) 

U kociarzy to chyba bywa tak czasami :-)