Juliusz Cesar i kłopoty

Zapanowała wielka przyjaźń między mną a Julisiem.
Wszystko było ok. do momentu, kiedy mu pokazałam Inkę.

Rozległ się przeogromny syk ,
oczy zamieniły się u Julka w dwa spodki, czarne i ogromne
i kotek mnie znienawidził.

Kiedy wchodziłam do pokoju było straszne syczenie, uciekał ode mnie ,
na mój widok w tył zwrot i syk , syczenie, warczenie,  coś strasznego...

Coraz mniej jadł, zrobił się chudszy a i tak był chudy.

Nie pozwalał zbliżyć się do siebie na krok, uciekał, chował się.
ewidentnie kot cierpiał.

Ja też cierpiałam, nie wiedząc jak do niego dotrzeć i uspokoić.
Wchodziłam do pokoju na palcach, bez hałasu , ostrożnie chociaż stanowczo.

Julek często tak siedzi i myje się :-)))

Któregoś wieczoru zaatakował mnie.
Przechodziłam niedaleko i skoczył do mnie z pazurami i przejechał po gołych nogach...

I ciągle te czarne rozszerzone źrenice.
Kot był w strasznym stresie.

Miałam wrażenie, że nienawidzi i boi się całego świata.
Poza tym uświadomił chyba sobie ,
że nikt po niego już nie przyjedzie, że dawnego domu nie ma i musi tutaj zostać.

Minęły następne trzy dni..
Starałam się go uspokoić dając mu wszystko, co brałam do ręki do wąchania.
Wąchał i przestawał syczeć.
Unikał mnie , ale zrobił się spokojniejszy.

Następnego dnia zjadł więcej,
a wieczorem przyszedł do nas razem spać i było wielkie mruczenie i mruczenie.
Ucieszyłam się.

W nocy przemieszczał się spokojnie i następnego dnia już było zwyczajnie.
Miał wreszcie normalne oczy.
Chyba pogodził się z sytuacją.

Odetchnęłam z ulgą , bo przecież w tym stresie mógł pozostać na długi czas,
a tak trwało to tylko tydzień.

Jest normalnie, chociaż do ideału jest jeszcze trochę, ale wszystko jest na dobrej drodze :-)