20/11/17

Tinka i jej problemy



Tinka jest z rodzaju kotów,
które ludzie chcą mieć ze względu na wygląd, piękny beżowy odcień w połączeniu
z regularnym plamkami daje wyjątkowo śliczne futerko, pyszczek milusi,słodki,
ręce same się po nią wyciągają, ale Tinka jest bardzo nieufna i ucieka od człowieka.

Kiedy biorę ją na ręce a czasami muszę, łapie się kurczowo i wbija pazurki. Boi się podnoszenia , brania na ręce, boi się człowieka, nie wiem dlaczego i nie daje się oswoić.
Coś się stało w jej życiu dopóki nie trafiła w moje ręce, co spowodowało,że koteczka jest nieufna i to bardzo.
Raczej nie nadaje się do adopcji, chyba że bardzo doświadczony domek ...
Nie zmuszam jej do kontaktu ze mną ,żyje w stadzie zajęta swoimi zabawami...

Taka też jest jej matka Szarusia, nieufna i z dystansem, obie świetnie radziłyby na wolności, co sprawdzę na wiosnę, jak będą się zachowywać na podwórku. Będą tak
jak wszystkie moje koty wychodzące, bo w domu  męczą się.
Urodzone na wolności chętnie pobiegłyby na podwórko.

Obserwując stado stwierdzam ,że małe koty biorą przykład ze swoich matek.
Zupełnie jak u ludzi, jabłko pada niedaleko od jabłoni.














TInka tutaj jest z mamą Szarusią, czyż nie jest piękna ta jej mama ? :-)
Szkoda,że obydwie są strachulcami...





40 komentarzy:

  1. Obie są cudne. Mama nauczyła nieufności i mała myśli że tak ma być ...
    Może z czasem się przełamie ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niestety chyba tak właśnie ejst , że to mama ja tak nauczyła...

      Usuń
  2. Oj tak kociaki biorą przykład ze swojej mamy :) są urocze :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękne kociambry:) żółtookie:) wspaniałe!!!:)
    U nas też kiedyś "spadł z nieba";) taki nieufny kot (czyli pojawił się w ogródku pewnego pięknego dnia:) Myślę, że wcześniejsze doświadczenia nauczyły go takim być, takim nadwyraz ostrożnym. Z czasem, ale dłuuugo to trwało, oswoił się jak na niego dość mocno, że widać było, że odczuwa przyjemność z głaskania, ale też trzeba było wiedzieć, kiedy przestać;) by nie zostać potraktowanym zabawnymi (dla niego zabawnymi;) przygryzieniami wraz z intensywną akupunkturą ostrymi pazurkami;))
    Czarek był wspaniałym kotem, takim indywidualistą, miał tylko sobie znane miejsca, drogi, schowki, w których się zaszywał, a na drodze zachowywał maksimum ostrożności...jedyny minus był taki, że za żadne skarby nie dałby się wziąść do jakiegoś koszyka czy pudełka, a potem do auta, by go zawieźć do weterynarza...nawet jak go pies zaatakował, to tylko z moją pomocą wyszedł z tego cało, pozwalał sobie nawet wyciskać ropnie które powstały na szyi jako wynik rozszarpania tego miejsca. Piękny, wspaniały i niezwykle zwinny kocur z niego był! Miłe wspomnienia pozostawił:) ..chociażby takie, jak widok jak z lekkością oddaje skok np na stół:) robił to ot tak, po prostu, bez jakiegokolwiek wysiłku:)
    Niestety, niewiem co mu się przytrafiło, bo pewnego dnia dwa domy dalej sąsiad znalazł go śpiącego/sztywnego u siebie na stryszku. Wyglądał jakby tak spokojnie sobie usnął...Przez to że nie posiadał żadnych śladów uderzenia czy potrącenia podejrzewam, że albo zjadł coś zatrutego albo jego serduszko postanowiło zakończyć swoją intensywną pracę.
    Był zdrowym i nadwyraz krzepkim kocurkiem:) Takiego pół dzikiego kota życzyłabym każdemu doświadczyć, bo to niesamowite obserwować, jak ta dzikość w nim pięknie współgrała z udomowieniem, a raczej jego próbą:))) ..i bardzo dobrze, że nie udało się nam go całkiem udomowić, był niereformowalnie naturalnym:) kotem:)
    ...dodam jeszcze, że porozumiewałąm się z nim bez słów, wystarczyło spojrzeć głęboko w oczy i juz było wszytsko wiadome - to, o czym on informował mnie i ja jego:) To chyba jedna z cech tych naszych czterołapnych przyjaciół, że tak po prostu pokazują nam jakie my, ludzie posiadamy możliwości:) i uczą nsa posługiwac się nimi:)

    Oj, mogłabym o nim pisać i pisać:)))) ...z resztą jak o każdym moim zwierzaku;)

    Może niechaj Tinka pozostanie taka, jaką jest:) bo na przykładzie Czarka można by wywnioskować, że to dobra cecha ten brak zgody na całkowite udomowienie;)

    Pozdrwienia z małopolski:)
    dla wszystkich Twoich futrzastych przyjaciół:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo ciekawa kocia historia ;-)
      Dziękujemy za pozdrowienia i pozdrawiamy wzajemnie ;-)

      Usuń
  4. Przepiekne kociaki, uwielbiam zwierzeta niestety moj maz ma uczulenie na kocia siersc dlatego koty odpadaja jako domowy przyjaciel u nas :(

    OdpowiedzUsuń
  5. Piękne, bardzo lubię zwierzęta:)Obserwuję będzie mi miło jak odwiedzisz mojego bloga:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Moja kicia jest identyczna :)
    Mam nadzieję, że u Tinki wszystko będzie dobrze

    OdpowiedzUsuń
  7. Nasze działkowe koty też są raczej nieufne z wyjątkiem jednego, który jest zakochany w moim mężu i bez przerwy się w niego wpatruje. Myślę, że może dałby się pogłaskać.
    Serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  8. Już dawno nie widziałam tak pięknie umaszczonego kota! :)
    Mój za to był czarny jak węgiel ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. Cudne kociaki tez mam kotka i 3 psy chomika rybki ogolnie kocham zwierzaki

    OdpowiedzUsuń
  10. Klik dobry:)
    Też uważam, że wdał się w mamę, która nauczyła nieufności.
    Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  11. Oj, tak koty uczą się od swoich mam :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Osobiście nie chciałabym mieć kotów w domu, ale te są przeurocze :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Oczywiście, że są piękne! Z kotkami urodzonymi na wolności to już chyba tak jest, że są takie niedotyczki (w większym lub mniejszym stopniu). Sama ostatnie swoje kotki brałam z podwórka, żeby dać jakiemuś szansę na lepsze życie, ale w jednym przypadku okazało się, że kot (piękny pręgowany rudzielec jak marzenie) zupełnie miał tę szansę w nosie i nie chciał mieszkać w bloku. Nie pozwalał się dotknąć, zabunkrował się pod wanną i nie chciał wyjść, mnóstwo rzeczy mi zafajdał i nic nie jadł. Musiałam go w końcu wypuścić w obliczu piętrzących się przeszkód i braku widoków na oswojenie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Za stary już chyba był by się oswoić albo dużo czasu trzeba było mu poświęcić...

      Usuń
  14. Obie kotki są piękne i nie wiadomo czy dużo przeszły, czy taka ich osobowość...

    OdpowiedzUsuń
  15. Piękne kotki. Szkoda, że płochliwie. Musiały nie mieć łatwego życia wcześniej. Może jednak z czasem się oswoją.

    OdpowiedzUsuń
  16. o jakie cudne kociaki! A ja kociara jestem :P hihi klaudia

    OdpowiedzUsuń
  17. Nie wiedziałam, że kotki też przejmują cechy charakteru po rodzicach :) Urocza kocia rodzinka!

    OdpowiedzUsuń
  18. piękne koty :) moje ulubione zwierzęta

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...